HERCTUM

HERCTUM

vox antiqua, hereditatem, patrimonium, bona, denotans; ab hercto quod et forctum et horctum, et erctum, pro bono. Unde formula, Hercto non cito, apud vett. Iurecoss. de coheredibus, qui hereditatem inter se non ciebant, h. e. hereditatem et bona defuncti non dividebant. In cuiusmodi societate inseparabili vixisse omnes olim, qui a Pythagora in cohortem discipulorum sourum assumebantur, ait A Gellius, l. 1. c. 5. Et Actio XII. Tabb. quae dabatur Hercto ciundo, i. e. hereditati dividendae, his verbis concepta, Familiae, hercti, ciundae Ubi Familiae appellatione nobilissimam partem familiae, quae in servis consistebat; hercti vero, reliqua bona, contineri, docet Salmas. Tribonianum, quod loquendi hoc genus non caperet. id mutafle in Familiae herciscundae, qui titulus in Digestis occurrit et familiae id esse dividendae putavisse, addens, ad Solin. p. 1262. et 1263. Vide quoque supra in voce Consortium.